|
|
εσένα που δεν θα ονομάσω,
ήσουν δικός μου
πετούνια,
θα απελευθέρωνες τη γύρη σου,
ΠΟΥ
πήγαινε κατευθείαν στο δικό μου
φλέβες,
το όμορφο λουλούδι σου,
έφτασε
η καρδιά μου,
τα πέταλα σου,
μου έκανε
χάνουν τον έλεγχο,
αλλά από ένα λυπηρό
πρωί,
η αγάπη μας είναι
ξεθωριασμένος
Δεν έχω πια αυτή τη χαρά
να μυρίσω το άρωμά σου,
η καρδιά μου
κραυγή,
Δεν έχω πια αυτή τη χαρά
εκτιμώ την ομορφιά σου,
γιατί η αγάπη σου
για μένα έχει ξεθωριάσει
βρίσκω
αξία,
λουλουδάκι μου,
που δεν έχεις
δεν ήξερα πώς να ανθίσει,
σε ό,τι θα μπορούσε να έχει
να είναι το μέλλον μας,
Δεν μπορώ
τίποτα, είναι η μοίρα,
χέρι στο
καρδιά,
Το νιώθω, πεθαίνω!
|
