Όταν ο επιβάτης, σε ένα πλοίο που βυθίζεται, Άκου γύρω του τα κύματα να αντηχούν, Όσο μπορεί να δει το μάτι, η απέραντη και σκοτεινή θάλασσα σηκώνεται να το καταπιεί,
Χωρίς ελπίδα σωτηρίας και όταν ανοίγει η γέφυρα, Ανάμεσα στα σπασμένα κατάρτια, τρομαγμένοι, μελανιασμένοι, Ισιώνει το μέτωπό του από την πλημμύρα που τον σκεπάζει, Και βγάζει μια τελευταία κραυγή.
Μάταιη κραυγή! σπαρακτικό κλάμα! Το πουλί που πετά στα ύψη ή περνάει Πέρα από το σύννεφο έτρεμε από φρίκη, Και οι μαινόμενοι άνεμοι διστάζουν στο διάστημα Να το πνίξουν κάτω από τη βοή τους.
Σαν αυτό το ταξίδι, σε άγνωστες θάλασσες, Περιπλανώμαι και θα εξαφανιστώ μέσα στα ουρλιαχτά κύματα. Η άβυσσος είναι στα πόδια μου, πάνω από το κεφάλι μου τα σύννεφα Συσσώρευση, κεραυνός στα πλευρά.
Τα κύματα και οι ουρανοί γύρω από το θύμα τους Αγώνας σκληρός, θόρυβος, σκοτάδι. Στη λαβή αυτών των συγκρούσεων, το πλοίο μου στην άβυσσο Κοντός χωρίς πυξίδα και συντετριμμένος.
Αλλά υπάρχουν και άλλα κύματα, είναι μια πολύ διαφορετική καταιγίδα Ποιος παλεύει στον σκοτεινό αέρα? Η θάλασσα είναι πιο βαθιά και κυρίως το ναυάγιο Πιο ολοκληρωμένο και πιο καταστροφικό.
Παιχνίδι του τυφώνα που τον κουβαλάει και τον οδηγεί, Γεμάτη με βυθισμένους θησαυρούς και τάκλιν, Αυτό το χαμένο πλοίο, αλλά είναι το ανθρώπινο πλοίο, Και εμείς είμαστε οι ναυαγοί.
Το τρομοκρατημένο πλήρωμα ελίσσεται μάταια στις σκιές. Ο τρόμος επικρατεί, η απόγνωση, το πένθος. Καθισμένος στο τιμόνι, σκοτεινός Fatality Τον οδηγεί σε μια παγίδα.
Εγώ, που χωρίς τη συγκατάθεσή μου το τυφλό Πεπρωμένο Επιβιβάστηκε στο παράξενο και εύθραυστο κτίριο, Ούτε θέλω, βουβάς και παραιτήθηκα, Να υποφέρω την κατάνυξή μου.
Εφόσον, μέσα στη λήθαργο της υπέρτατης στενοχώριας, Οι χλωμοί σύντροφοί μου μένουν σιωπηλοί, Στη φωνή μου να αφαιρέσω αυτούς τους σωρούς αναθεμάτων Που μαζεύονται ενάντια στους ουρανούς.
Έτσι ώστε να σκάσει με έναν πιο ενεργητικό πίδακα, Έχω, στην αντίστασή μου στην επίθεση των μαύρων κυμάτων, Από όλες τις καρδιές μέσα μου, σαν σε ένα ενιαίο κέντρο, Μάζεψε όλες τις απελπισίες.
Ότι δονούνται τόσο δυνατά, οι ατρόμητες προφορές μου, Μακάρι αυτοί οι ίδιοι κουφοί ουρανοί να τρέμουν από έκπληξη. Δεν χρειάζονται οι αέρες, ούτε τα ανόητα κύματα, Να ανατριχιάσω να έχω καταλάβει.
Αχ! Κάθε κραυγή αγωνίας είναι ιερή κραυγή. Διαμαρτύρεται, κατηγορεί τη στιγμή της παραγραφής. Καλά ! αυτή η κραυγή αγωνίας και απέραντης φρίκης, το πέταξα ? Μπορώ να βουλιάξω!
Όταν ο επιβάτης, σε ένα πλοίο που βυθίζεται, Άκου γύρω του τα κύματα να αντηχούν, Όσο μπορεί να δει το μάτι, η απέραντη και σκοτεινή θάλασσα σηκώνεται να το καταπιεί,
Χωρίς ελπίδα σωτηρίας και όταν ανοίγει η γέφυρα, Ανάμεσα στα σπασμένα κατάρτια, τρομαγμένοι, μελανιασμένοι, Ισιώνει το μέτωπό του από την πλημμύρα που τον σκεπάζει, Και βγάζει μια τελευταία κραυγή.
Μάταιη κραυγή! σπαρακτικό κλάμα! Το πουλί που πετά στα ύψη ή περνάει Πέρα από το σύννεφο έτρεμε από φρίκη, Και οι μαινόμενοι άνεμοι διστάζουν στο διάστημα Να το πνίξουν κάτω από τη βοή τους.
Σαν αυτό το ταξίδι, σε άγνωστες θάλασσες, Περιπλανώμαι και θα εξαφανιστώ μέσα στα ουρλιαχτά κύματα. Η άβυσσος είναι στα πόδια μου, πάνω από το κεφάλι μου τα σύννεφα Συσσώρευση, κεραυνός στα πλευρά.
Τα κύματα και οι ουρανοί γύρω από το θύμα τους Αγώνας σκληρός, θόρυβος, σκοτάδι. Στη λαβή αυτών των συγκρούσεων, το πλοίο μου στην άβυσσο Κοντός χωρίς πυξίδα και συντετριμμένος.
Αλλά υπάρχουν και άλλα κύματα, είναι μια πολύ διαφορετική καταιγίδα Ποιος παλεύει στον σκοτεινό αέρα? Η θάλασσα είναι πιο βαθιά και κυρίως το ναυάγιο Πιο ολοκληρωμένο και πιο καταστροφικό.
Παιχνίδι του τυφώνα που τον κουβαλάει και τον οδηγεί, Γεμάτη με βυθισμένους θησαυρούς και τάκλιν, Αυτό το χαμένο πλοίο, αλλά είναι το ανθρώπινο πλοίο, Και εμείς είμαστε οι ναυαγοί.
Το τρομοκρατημένο πλήρωμα ελίσσεται μάταια στις σκιές. Ο τρόμος επικρατεί, η απόγνωση, το πένθος. Καθισμένος στο τιμόνι, σκοτεινός Fatality Τον οδηγεί σε μια παγίδα.
Εγώ, που χωρίς τη συγκατάθεσή μου το τυφλό Πεπρωμένο Επιβιβάστηκε στο παράξενο και εύθραυστο κτίριο, Ούτε θέλω, βουβάς και παραιτήθηκα, Να υποφέρω την κατάνυξή μου.
Εφόσον, μέσα στη λήθαργο της υπέρτατης στενοχώριας, Οι χλωμοί σύντροφοί μου μένουν σιωπηλοί, Στη φωνή μου να αφαιρέσω αυτούς τους σωρούς αναθεμάτων Που μαζεύονται ενάντια στους ουρανούς.
Έτσι ώστε να σκάσει με έναν πιο ενεργητικό πίδακα, Έχω, στην αντίστασή μου στην επίθεση των μαύρων κυμάτων, Από όλες τις καρδιές μέσα μου, σαν σε ένα ενιαίο κέντρο, Μάζεψε όλες τις απελπισίες.
Ότι δονούνται τόσο δυνατά, οι ατρόμητες προφορές μου, Μακάρι αυτοί οι ίδιοι κουφοί ουρανοί να τρέμουν από έκπληξη. Δεν χρειάζονται οι αέρες, ούτε τα ανόητα κύματα, Να ανατριχιάσω να έχω καταλάβει.
Αχ! Κάθε κραυγή αγωνίας είναι ιερή κραυγή. Διαμαρτύρεται, κατηγορεί τη στιγμή της παραγραφής. Καλά ! αυτή η κραυγή αγωνίας και απέραντης φρίκης, το πέταξα ? Μπορώ να βουλιάξω!
